Менің балалық шағым

Менің есімім-Гүлдана.

Қызылорда облысы Арал қаласында дүние есігін ашыппын. Кішкентайымнан білімге, тылсым дүниелерге әуес болғаным соншалық, үлкендерге сұрақты көп қоятынмын. Осылайша оларды әбден мезі ететін едім. Ал, мектепке барғаннан белсенді, алғыр, үздік оқитын оқушылар қатарында болдым. Бірақ, 17 жасымда ауыр, беймәлім дертке шалдығып, өмірім күрт өзгерді. Әкем марқұм үлкен қалалардағы білікті дәрігерлерге апарып емдеткенімен, еш нәтиже болмады. Дертімнің беті қазақ емінен, яғни, дем салғаннан кейін бері қарай бастады. Міне, содан бастап тәуір болып, басқа әлемге түскендей болдым. Уақыт өте бойымнан ерекше қасиетті байқай бастадым.Бұл қасиет мені 18 жасымнан адам емдеуге алып келді. Келген адамдармен әңгімелесіп, олардың ой- пікірлерін, бастан өткен тағдырларын тыңдап, бағыт-бағдар бергенді қатты ұнататын едім. Жасым тым кіші болса да алдыма келген үлкен адамдардың сұрақтарына қалай, қайдан жауап келетінін о баста өзім де түсінбейтін едім. Беймәлім бір құдіретті күш бойымды игеретінди. Әрине, бұл жәйт менің отбасым үшін, әсіресе, сүйікті әкем үшін түсініксіз болды. Алайда, науқасына шипа іздеген жандар тәуір болып, құлан- таза айығып жатты. Ал мен солардың ризашылығына бөленіп жүре бердім. Күндер өте әкем менің тексеріліп, бойымдағы нендей қасиет екенін білгенімізді қалады. Осылайша 2003 жылы Алматы қаласындағы “Халық медицинасының республикалық ғылыми-практикалық орталығына” ертіп барды. Ол жерде арнайы мамандардың тексерулерінен өтіп, дәріс алып, «халық емшісі медицина негізімен» деген куәлік алып, елге оралдым.

ІЗДЕНУ

Күндер, айлар өтіп жатты. Барлығы жақсы болғанымен, үнемі бір нәрсе мені мазалауын қоймады. Белгісіз,өзіме тусініксіз жұмыстармен айналысу уақыт өте келе көптеген сұрақтар туғызды. Болып жатқан жайттардың бәрінің астарын, себебін білгім келді: Бұл не құдірет? Адамдарды емдеу дұрыспа,тағдырға араласу дұрыспа? Адамдар неге ауырады? Неге кейбір адамдардың тағдыры қиын? Жаман мінез қайдан шығады? Неге біреудің жолы болғыш, ал біреудің жолы ауыр? Осы сұрақтарға жауап табу мақсатында емшілік жолды тастап 2003 жылы ізденуге шықтым. Ғұламалардың жазбаларын, психологияны оқып, зерттей бастадым. Әлем ғылымында зерттелген көптеген жұмыстарды оқыдым. Шет елдерге барып, осы сала мамандарымен жолығып, сөйлесіп, сұрақтарыма жауап іздедім. Көп жылғы ізденісім барысында тағы да көп сұрақ, сұрақтың үстіне сұрақ туды. 17 жасымнан намазға жығылған мен 2007 жылы үлкен қажылыққа, 2011 жылы кіші қажылыққа бару буйырды.Менің ұстанымым- Аллаға сену, сыйыну; ай сайын жетім-жесірлерге көмектесу; ата-бабаны құрметтеп, зиярат ету болатын. Міне, осы іс-әрекеттерім ең бастысы деп түсініп, осы жолды ұстандым. Алайда, менің барлық наным-сенімдерім, амалдарым бір-ақ күнде күл талқан болды. 2016 жылы отбасылық жағдайыма байланысты үлкен сынақпен қасірет келді. Алла жолында жүрген менің көкейімде бір сұрақ тұрып қалды: Алла қайда, менің қаншама жылғы құлшылығым қайда, амалдарым қайда? Отбасым неге мұндай қиындыққа душар болды? Тәңіріме өкпелей алмаймын, түсіндім, алайда, өзімнен де кінә таба алмай шарқ ұрдым. Ал енді бұл қасірет сонда не үшін? Бұрынғы сұрақтарым тіпті де жолда қалды. Сондағы жанымды жеп жатқаны отбасыма келген қасірет емес, өзін сонша сүйетін мені «Алла осы жағдайдан неге қорғамады?» деген сұрақ еді. Абыройсыздық, сатқындық, тіпті, жоқшылықпен бетпе- бет қалғанымда менде енді «Аллаға сенбей қалмаймын ба?» деген қорқынышты ой пайда болды...

ҒЫЛЫМДЫ ТАНУ- ӨЗІМДІ ТАБУ

Ең бірінші қадамым – дін жолындағы білікті деген имамдарды жағалаудан басталды. Қайсысына барсам да: “Сен Алланың сүйген құлы болдың, сосын осындай сынақ беріліп жатыр”,- деген жауап алдым. Ал, бұндай жауап мені қанағаттандырмады. “Не болса да қателігім болып тұр ғой, соған Алла алдында жауап беріп жатырмын”-деген ой маза бермеді. Бірақ, жүріп өткен жолдарыма, жасаған істеріме есеп берсем, қай жерден қате жібергенімді таба алмай дал болдым. Себебі, адам еш уақытта өзінен көрмейді. Ал сұрағыма ешқандай адам жауап бере алмады, яғни қанағаттандырмады. Осылайша іштей арпалыспен аласұрып алты айды өткіздім.

Бір күні түс көріп жатыр екенмін. Түсімде Қожа Ахмет Йассауидің кесенесінің алдында тұрмын... Содан, маған тірі адамнан жауап болмады, мүмкін, Әулие бабамыз жауап берер деп, балаларымды үлкен апама аманаттап, «жауап алмай қайтпаймын» деген оймен қасиетті өңірдегі Бабаға жол тарттым. Бір өзімнің сапарға аттанғаныма қарсы болып, жолдан інім пойызға отырды. Екеуміз Бабаның қасындағы қонақ үйге орналастық. Күнде таң атпай барып, Бабадан сұрағыма жауап сұрадым, жауап алмай қайтпайтынымды айттым. Күн суық, қараша айының ызғары бетімізді, қолымызды тілім-тілім етті, алайда, ешқайда кетпей сол жерде жата бердік. Ешкімнен ешқандай жауап та, белгі де жоқ, күндер өте берді. Айналамыздағы адамдар бізге таңырқап қарай бастады. Келгенімізге 21-ші күн дегенде барып,түс көрдім. Сол арқылы көп нәрсені түсіндім, дұрысы, түсіндіріп берді. 
Қысқасы, менің үнді еліне баратынымды айтты. Ал, менің шет ел тұрмақ, өз еліме қайтуға қаражатым тапшы еді... Осылайша, бір сәуле журегіме тусіп кішкене болсада тусінік келіп еліме, балаларыма қайттым. Алланың қалауымен, көп ұзамай, шынымен де қайырымды, жақсы адамдардың көмегімен түсімде де көрмеген Индияға жол тарттым. Бір ай бойы емделдім, әрі демалдым. Сонда жүріп үлкен Ғұлама адамды кездестірдім. Ол басқа діннің адамы еді. Дегенмен де, ол кісімен сөйлесіп, өз жағдайымды айттым. 
Сонда ол білікті адам маған қасиетті құран кітаптағы сөздерді тусіндіріп оны ғылыммен ұштастырып керемет ілім білім берді. 
Ғұламаның айтқаны:
-Еліңе барған соң сендердің Пайғамбарларыңның с.ғ бірінші төртінші куні ораза тұт дегенін жаса,Аллаға сыйын, іздеп жүрген сұрақтарыңа жауап негізі өзіңде тұр. Терең тыныштыққа (медитация) кіріп, сол тыныштықта сұрағыңа жауап ізде. Барлығы өз бойыңда, ішкі жан дүнияңда”- деді. Мінезіңе мән бер, ой жүйеңе мән бер.
– Сен кімсің? – деді.
Осы айтқандарға үңіліп, жауап іздегенімде баяғы «аппақпын, кереметпін» деген Гүлдананың шынайы болмысы көріне бастады. Бұл өте ауыр кездесу болды. Екі Гүлдана: біріншісі – «мен түзу жүрмін, мен ақпын, мен Алланың жолында көп нәрсе жасап жүрмін» десе, екіншісі – сондай бола тұра, ойымда үнемі күмән, қорқыныш, «басқа адам не ойлайды?» деген ойлар. Өкпе-реніш, жалқаулық және тағы басқа көп екен.
Ішіме үңілгенімде, аппақ та, керемет те болмай шықтым. Ол жерде қоқыс көп екен. Не деген маска, не деген алдамшы өмір болған! Барлығы өзімізден екенін түсінгенде, ішімді өртеген от басылып бастады.
Міне, сол күннен бастап мен үшін алдымнан басқа әлем ашылды. Ғұлама айтқан «ішкі әлем». Қашан да адамды өсіретін білім ғой.Сол кезден бастап білімді одан сайын жан жақтан алып өмір заңын түсінуге тырыстым. 
Білімнен нәр алып, өзім де жетіліп, шыңдалып, тәжірибе жинақтай бастадым. Ең бастысы, ӨЗІМДІ ТҮСІНДІМ. Өмірде ұстаздарым көп болды, соның ішінде шынайы өмірді түсінуге, өмірдің қыр-сырын және табиғат заңдылықтарын білуге үлкен ғұлама ұстазбен кездесуім себеп болды. Осылайша, 1996 жылдан басталған бітпейтін сұрақтарыма жауап өздігінен келе бастады. Халықпен жұмыс жасауым сонау 1996 жылдан басталса да, тылсым күшті шынайы түсініп, себебін біліп, жұмыс жасауым 2016 жылдан басталды. Маған бұл дүние тіршілігін кіттәй болса да тереңірек түсіну үшін 30 жыл қажет болды. 
Мені терең түсінік пен үлкен білімге алып келген - басымнан өткен қиындықтар еді. Сондықтан да басымызға келіп жатқан сан түрлі сынақ пен қиыншылықтың астарын түсінсек, ол рухани игілікке, үлкен жақсылыққа алып келеді. Қараңғы түннен кейін міндетті түрде күн шығуы заңдылық емес пе?!